فیزیک مهندسی

ماده تاريك به طور طبيعي سبب ايجاد سياه‌چاله‌ها در مركز ستارگان دورافتاده مي‌شود. در اين صورت، اين پديده ممكن است به طبيعت ماده تاريك اشاره داشته باشد.

"آرناد د لوالاز" و "مالكولم فيربيرن" از كالج كينگ در لندن با اين سوال مواجه شدند كه هنگام كشيده شدن ماده تاريك (كه قسمت زيادي از جرم كهكشان‌ها را تشكيل مي­دهد) به سوي مركز ستارگان نوتروني، چه اتفاقي رخ مي­دهد. اين ستارگان، كه از انفجارهاي ابرنواختري به جا­ مانده­اند، چگال­ترين ستارگان شناخته شده در سطح جهانند. پيداست اين پديده به ماهيت ماده تاريك بستگي دارد. بر اساس اكثر نظريه­هاي مورد قبول در رابطه با ماده تاريك، هر ذره از ماده خود يك پادذره نيز هست، بدين معني كه آنها در صورت برخورد بايد يكديگر را نابود كنند. اما فيربيرن و د لوالاز ذره ماده تاريكي از نوع ديگر را بررسي كردند كه پادذره خود نيست.

اين دو نفر محاسبه كردند اگر ذرات ماده تاريكي در اثر گرانش فوق­العاده زياد ستارگان نوتروني جذب شوند چه اتفاقي رخ خواهد داد. از آنجايي كه اين ذرات يكديگر را نابود نمي­كنند ذرات ماده تاريك به ستاره­اي كوچك­تر و چگال در مركز ستاره نوتروني تبديل مي­شوند. به عنوان مثال، اگر ستاره نوتروني در نزديكي مركز كهكشان قرار داشت و توسط انبوهي از ماده تاريك احاطه شده بود، در آن صورت ستاره نوتروني همچنان به ماده تاريك متصل مي­ماند.

 در نهايت، جرم ستاره ماده تاريك از "حد چاندراسخار" فراتر مي­رود كه فراتر از آن حد هيچ ستاره ه­اي نمي­تواند در برابر فشار گرانشي مقاومت كند. ستاره ماده تاريك به يك سياه‌چاله مبدل مي­شود.

منبع : دانشمند